รักรสบ๊วย ep.5

ใครยังไม่ได้อ่านเนื้อเรื่องในจอยลดา แนะนำให้ไปอ่านก่อนนะคะ

"เธอๆ คืนนี้ขอนอนด้วยได้ไหมอ่ะ"

หลังจากที่ทั้งสองคนเดินเข้ามาภายในตัวบ้าน ร่างเล็กเอ่ยประโยคที่ทำให้ร่างสูงต้องหันมามองด้วยสายตาที่ไม่พอใจสักเท่าไหร่

"ก็คืนนี้เค้าไม่อยากนอนคนเดียวอ่ะ ทะเลาะกับพ่อมา ขอนอนด้วยได้ไหม"

ดราฟต์ยังคงเงียบ และมองหน้าคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าของเขาด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง 

"นอนคนเดียวก็ได้"

ร่างเล็กแสร้งทำเป็นเสียงอ่อยและเดินคอตกไปที่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ตัวเองที่ขนมาด้วย และมันวางอยู่ข้างที่นอนของเขาซึ่งก็คือโซฟาที่ร่างเล็กใช้อาศัยนอนมันทุกวัน เอาความจริงไหม เขาแค่อยากนอนบนที่นอนนิ่มๆบ้าง เพราะหลายวันที่ผ่านมาเขานอนแต่โซฟาโง่ๆตัวนี้ 

และเขาตื่นมากี่ที่ก็ปวดหลังตลอดเพราะมันนอนไม่สบายเอาเสียเลย ถ้าไม่นับเมื่อคืนน่ะนะ เพราะเขาเมา ดราฟต์น่าจะพาเขาไปนอนในห้องของตัวเอง

และนั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาตกบันได เอาจริงไหม ทำไมไอ้บ้านี่มันไม่อุ้มเขาขึ้นไป ปล่อยให้เขาเดินขึ้นบันไดเองได้ยังไง นอกจากหน้าเหมือนหมาซามอยด์มากๆแล้วนิสัยยังใจหมา ไม่สิใจร้ายอีกต่างหาก

ถ้าไม่ติดว่าชอบมากนะ ด่าหน้าไปนานแล้ว

"อาบน้ำแล้วขึ้นไปละกัน"

"เย้"

ดีใจซะลืมอาการตัดพ้อเมื่อกี้ไปจนหมดสิ้น เอาจริงไอ้หน้าหมาซามอยด์นี่ก็ใจดียู่ไม่ใช่น้อย เขาไม่ขอคิดเข้าข้างตัวเองว่าร่างสูงจะยังคงชอบเขาอยู่ เพราะมันก็หลายปีมาแล้ว

แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาก็อยากจะสู้กับมันสักครั้ง แต่เพราะช่วงเวลานั้นพวกเราทั้งสองคนยังคงเด็กด้วยกันทั้งคู่ และเขาเองก็เลือกที่จะฟังคำสั่งของพ่อตัวเองมากกว่านึกถึงจิตใจของคนอื่น

จะบอกว่าทางบ้านของเขาในตอนนั้นไม่เปิดรับเรื่องเพศสักเท่าไหร่ ตอนนี้ก็ใช่ว่าจะยอมรับ ส่งเขาไปดูตัวกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เป็นผล เพราะเขาไม่ได้ชอบผู้หญิง 

ให้ตายยังไงผู้หญิงก็ไม่ใช่แนว จะให้ไปรุกใครเขาไม่ได้หรอก นอกจากรุกคนตัวสูงที่อยู่บนชั้นสอง แบบนี้เขาจะรุกหนักๆเลยล่ะ

จะว่าไปช่วงเวลนั้นเขาก็คงทำดราฟต์เสียใจเอาไว้มาก เพราะเหตุผลที่เลิกกันตอนนั้นคือเขาเลือกที่จะพูดออกไปว่าดราฟต์ไม่หล่อ คบไปมีแต่เขาที่อายและเขาไม่มีความสุขเลยสักนิด

ทั้งที่ความจริงแล้วในตอนนั้นเขามีความสุขที่สุดเลยล่ะ

//

"ช้า"

"ก็เค้าจะได้ตัวหอมๆมาให้เธอดมไง"

"ใครจะไปอยากดม"

"เธอไง"

"บอกหรอ ว่าอยาก?"

"ไม่อยากก็จะยัดเยียดให้ เอาจริงๆคืออยากยัดเยียดความเป็นเมียให้มากกว่า แต่เธอไม่เอา"

"เออ ไม่เอา มานอนได้แล้ว"

"นอนตรงไหนอ่ะ บนตัวเธอได้ป่ะ"

ร่างสูงได้แต่หันมาทำหน้าดุใส่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างเล็กกลัวแต่อย่างใด เพราะหน้าแบบนี้เขาเจอจนชินแล้ว ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเลยก็ว่าได้

"คุณนอนฝั่งนั้น"

"ทำไมต้องมีหมอนข้างกั้นด้วยอ่ะ"

"คุณมันไม่น่าไว้ใจ"

ร่างสูงพูบจบก็ล้มตัวลงนอนและหันหน้าไปอีกฝั่งของเตียงนอนทันที ร่างเล็กได้แต่ทำหน้าบอกบุญไม่รับแล้วเดินไปยังฝั่งเตียงนอนของตนเองและล้มตัวลงนอน

"ให้เค้าขึ้นมานอนแบบนี้ทุกวันได้ไหมอ่ะ"

"........."

"หลับแล้วหรอ?"

"........"

"รู้นะว่ายังไม่หลับอ่ะ"

"........"

"เออ คุยคนเดียวก็ได้"

"จะคุยอะไร ผมง่วง"

"ปลอบหน่อยสิ ทะเลาะกับพ่อมาอ่ะ"

จะเรียกว่าทะเลาะก็คงไม่เชิง เรียกว่าไม่ลงลอยกันเท่าไหร่จะง่ายกว่า คือถ้าเขากลับไปทำงานยังไงพ่อก็ให้เขากลับเข้าไปทำงานอยู่ดี แต่เพราะตอนนี้เขาแค่อยากลองทำตามหัวใจตัวเองดูสักครั้งเท่านั้นเอง

เขาแค่ไม่อยากให้พ่อมาบังคับเรื่องความรักหรือชีวิตของเขาแล้วต่างหาก เขาโตพอแล้ว อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว แต่ก็นั่นแหละ เขาก็ยังคงทำอะไรแบบเด็กๆอยู่ดี 

"ทะเลาะอะไร อยากระบายไหม?"

"เรื่องทั่วไปแหละ โดยตัดบัตรเครดิต ไม่มีเงินใช้ ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลืออยู่ไม่ถึงหมื่น"

"กลับไปทำงานไหม"

"ไม่เอา อยากอยู่กับเธอ"

"แต่คุณดูลำบาก"

"ถึงแม้ว่ามันไม่ใช่ยุคที่ต้องมานั่งกัดก้อนเกลือกินกันก็จริง แต่เค้าก็ยังอยากอยู่กับเธออยู่ดี มีแค่ร้านกาแฟก็พอแล้ว"

"บ๊วย"

"หืม?"

"ทำไมคุณถึงกลับมา?"

"เพราะเค้าชอบเธอไง"

"เพราะผมหน้าตาดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนหรอ"

"ขอโทษนะที่ตอนนั้นต้องพูดออกไปแบบนั้น จริงๆแล้วตอนนั้นเค้ามีความสุขมากนะ"

"แล้วทำไมถึงบอกผมแบบนั้น บอกว่าอายที่คบกับผม"

ร่างเล็กเงียบไปสักพัก เขาไม่รู้ว่าควรจะบอกเหตุผลจริงๆให้กับร่างสูงให้รู้เลยดีไหม แต่ในไม่ช้าหรือเร็วร่างสูงที่นอนยู่ข้างๆเขาต้องรู้ความจริงอยู่ดี

"จริงๆแล้วตอนนั้นพ่อเค้าจับได้ว่าเราคบกัน แล้วครอบครัวเค้ายังไม่เปิดรับเรื่องนี้ พ่อสั่งให้เค้าเลิกกับเธอ"

"........."

"ตอนนั้นยังเด็กเกินกว่าจะหาคำตอบดีๆได้ ขอโทษนะ ยกโทษให้เค้าได้ไหม?"

"นอนเถอะ ผมง่วงแล้ว"

"ฝันดีนะ"

"ฝันดี"

"แต่เรื่องที่เค้าชอบเธอ มันคือเรื่องจริงนะ"