รักรสบ๊วย ep.6

ปล.ใครยังไม่ได้อ่านในจอย แนะนำให้ไปอ่านก่อนนะคะ

บ๊วยกลับมาถึงบ้านก่อนเจ้าของบ้าน ตอนแรกเขาบอกว่าเขาจะอยู่รอเป็นเพื่อนและกลับพร้อมกัน แต่ดราฟต์ก็ไม่ยอม บอกว่าให้เขากลับก่อนเลย เพราะตัวเองต้องจัดการเช็คของหลังร้านก่อน

ซึ่งคนแบบเขาก็ขัดอะไรไม่ได้ และต้องขับรถกลับบ้านก่อนอย่างคนเหงาๆ

กลับมาบ้านก็ไม่รู้ว่าดราฟต์จะกลับกี่โมง และเขาเองก็ไม่ใช่คนใจร้ายที่จะไม่ซื้อข้าวมาเผื่อคนตัวสูง ถึงแม้ว่าเงินของเขาจะเหลือน้อยนิดก็ตาม

แต่เขาเชื่อว่าไม่เกินวันพรุ่งนี้พ่อจะต้องโอนเงินเข้ามาในบัญชีของแน่นอน เพราะพ่อไม่ใช่คนใจร้าย แต่ถ้าไม่โอนเขาก็จะแกล้งไปโวยวายในไลน์กลุ่มแบบวันนี้อีก

"มานั่งทำอะไรหน้าบ้าน"

"นั่งรอเธอไง"

"ไม่เห็นต้องรอ"

"รอกินข้าวพร้อมกัน"

"ทำเอง?"

"ซื้อมาต่างหากเล่า ถ้าทำเองเค้าไม่มีเงินจ่ายค่าครัวที่ทำพังแน่"

"รู้ตัวก็ดี เข้าบ้านเถอะ"

บ๊วยเดินตามคนตัวสูงเข้าไปภายในตัวบ้าน และทั้งสองคนก็เดินตรงไปยังโซนห้องครัวทันที 

"ซื้ออะไรมา?"

"หมี่เกี๊ยว"

"ไหนบอกซื้อข้าว?"

"เหมือนๆกันแหละ"

"จะอิ่มไหมเนี่ย"

"เธอกินเยอะอ่ะ"

"นั่งรอ เดี๋ยวทำอย่างอื่นเพิ่ม"

"เธอน่ารักจัง"

"เฮ้อออออ!!"

ร่างสูงได้แต่ถอนหายใจอย่างเหลืออด นี่ก็เป็นอีกเหตุการณ์หนึ่งที่เขาควรทำใจให้ชินได้แล้ว เพราะคนตัวเล็กที่นั่งรอเหมือนแมวรอเจ้าของให้อาหารตรงหน้าเขาทำอาหารไม่เป็นเลยสักอย่าง และเขาต้องเป็นฝ่ายทำให้ตลอด

ซึ่งมันก็ไม่ได้แย่ เพราะเขาเองก็ชอบทำอาหารอยู่แล้ว

เวลาผ่านไปได้สักพักร่างเล็กที่ตั้งหน้าตั้งตารออาหารที่ร่างสูงกำลังทำอยู่นั้นเกิดอาการเสียงท้องร้องออกมาอย่างดัง

"หิวขนาดนั้นเลย?"

"ก็เธอทำช้าอ่ะ"

"ใกล้เสร็จแล้ว"

สิ้นประโยคที่ร่างสูงพูดจบ ร่างเล็กลุกออกจากเก้าอี้และเดินไปซ้อนหลังของร่างสูงเอาไว้พร้อมกับเอื้อมมือไปกอดเอวเอาไว้หลวมๆแล้วชะโงกหน้าไปดูอาหารที่ดราฟต์ทำ

"ใครให้กอด"

"เค้าเอง อยากกอดแบบนี้อ่ะ ขออยู่แบบนี้ก่อน"

"แต่ผมอึดอัด"

"แต่เค้าชอบ ตัวเธอหอมมากเลย"

"เป็นโรคจิตหรือไง ชอบดมตัวอื่น"

ไม่ว่าดราฟต์จะขยับไปไหน หรือจะขยับหยิบจับอะไร บ๊วยก็ไม่ยอมปล่อยคนตัวสูงให้เป็นอิสระ

"คนอื่นที่ไหน ว่าที่สามีเค้าต่างหาก"

"ไม่ได้บอกว่าจะเป็น"

"ก็บอกว่าจะยัดเยียดให้"

"เสร็จแล้ว ปล่อยผมแล้วกลับไปนั่งดีๆ"

"จริงๆไม่อยากปล่อยหรอกนะ แต่ปล่อยก็ได้ เดี๋ยวไว้มีโอกาสค่อยกอดใหม่"

//

"คืนนี้ไม่ต้องเอาหมอนข้างกั้นไม่ได้หรอ?"

"เรื่องมากก็ลงไปนอนที่เดิม"

"ใครจะไป"

หลังจากที่รับประทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อย ก็ต่างคนต่างไปจัดการธุระของตัวเอง และตอนนี้ป็นเวลาห้าทุ่มกว่าที่เขาทั้งสองคนได้ประจำที่นอนของตัวเองเป็นที่เรียบร้อย

"นี่ เธอ"

"ว่า?"

"ที่ผ่านมา เธอหวั่นไหวกับเค้าบ้างป่ะ?"

"ไม่รู้ครับ ไม่มีคำตอบ"

"เอ้า ได้ไงอ่ะ เธอต้องรู้ดิ"

"ก็ไม่รู้ไง"

ก็มันไม่รู้จริงๆว่าเขาหวั่นไหวไปแล้วหรือยัง เพราะที่เป็นอยู่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเรียกความรู้สึกนี้ว่ายังไงดีเลย

"งั้นถ้าคิดเป็นคะแนน วันนี้เค้าจะได้เท่าไหร่?"

"คะแนนเต็มเท่าไหร่?"

"หนึ่งร้อย"

"ได้สิบ"

"น้อยอ่า"

"เพราะคะแนนเต็มแค่สิบ ฝันดีครับ"

"ก็น้อยอยู่ดี" 

ร่างเล็กได้แต่ทำหน้าบึ้งให้กับประโยคที่ร่างสูงพูดออกมาแล้วชิงบอกฝันดีเขาก่อนอีกแล้ว เป็นแบบนี้มันทุกคืน

"เดี๋ยวนะ?......เธอบอกว่าให้สิบ เพราะคะแนนเต็มแค่สิบ?"

"ฮือออออ ดีใจอ่ะ เธอนอนแล้วหรอ"

ร่างเล็กเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งแล้วหันไปมองคนที่นอนข้างๆด้วยน้ำเสียงที่ดีใจอย่างปิดไม่มิด

"หลับแล้วจริงด้วย"

ร่างเล็กก้มหน้าลงไปดูก็พบว่าร่างสูงหลับแล้วจริงๆ สงสัยจะเหนื่อยเพราะวันนี้ลูกค้าที่ร้านก็เยอะใช่เล่น

แต่ถ้าเขาขอแอบหอมแก้มสักนิดคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

"ฝันดีนะ ฝันถึงเค้าด้วย"

แล้วร่างเล็กก็กลับไปนอนยิ้มหวานอยู่ทางฝั่งของตัวเอง โดยหารู้ไม่ว่าคนข้างๆกำลังนอนอมยิ้มอยู่ เพราะเขาไม่ได้หลับอย่างที่คนตัวเล็กเออเองไปเลยสักนิด