รักรสบ๊วย ep.7

ปล.แนะนำให้อ่านเนื้อเรื่องในจอยลดาก่อนนะคะ






ถ้าเรื่องทั้งหมดมันเป็นแบบที่ซีนบอกกับเขาจริงๆล่ะก็.....เขาจะเล่นใหญ่ทำไม?





บ๊วยหันไปมองกล่องกระดาษสีน้ำตาลที่ว่างอยู่เบาะหลังคนขับ "กูไม่น่าเอามึงมาเลย" บ๊วยพูดกับตัวเองพร้อมกับมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่มันร้องส่งเสียงดังแจ้งเตือนไม่หยุด





ข้อความแจ้งเตือนมากมายแต่บ๊วยกลับเลือกที่จะไม่สนใจ และรายชื่อที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอแจ้งเตือนนั้นคงหนีไม่พ้นเจ้าของกล่องใบนั้น แล้วไหนจะกลุ่มเพื่อนที่เขาไปทิ้งระเบิดเอาไว้อีก



ถ้าฟ้ายังเมตตาคนแบบเขาก็ขอเถอะนะ ขอให้เจ้าของกล่องใบนี้ยังไม่โกรธเขาด้วยเถอะ





แต่ถ้าเขากลับไปตอนนี้เขาโดนด่าแน่ๆ แบตโทรศัพท์มือถือก็จะหมด เออให้ตายสิ วันนี้มันไม่ใช่วันของเขาชัดๆ ไม่ใช่วันของเขาเลยสักนิด แล้วฝนก็ดันมาตกอีก ขนาดท้องฟ้ายังไม่เป็นใจอ่ะ ฟ้าไม่ได้เมตตาเขาเลยสักนิด





ขอพรอะไรไม่เคยจะได้




แต่จะให้เขากลับไปตอนนี้คงไม่ได้ รออีกสักพักคงจะดีกว่า






//







เขาไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน ตื่นมาอีกทีคือมือถือแบตหมดเปิดเครื่องไม่ติด พอสตาร์ทรถมองดูเวลาก็เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว






ถ้าเขากลับบ้านตอนนี้อย่างน้อยคงไม่โดนด่าหรือเปล่า? แต่เขาไม่หวังหรอกว่าคนแบบดราฟต์จะอยู่รอคนแบบเขากลับบ้าน ป่านนี้คงนอนหลับสบายอยู่บนที่นอนนุ่มๆแล้วแหละ




คืนนี้เขาคงต้องนอนห้องนั่งเล่นกับโซฟาโง่ๆตัวเดิมอีกแน่เลย




บ๊วยใช้เวลาขับรถไม่นานก็มาถึงบ้านที่เขามาขออาศัยอยู่ด้วย ภายในตัวบ้านปิดไฟมืดแทบจะทุกดวง ไม่เว้นแม้แต่ห้องนอนของดราฟต์ เห็นไหม เขาบอกแล้ว ว่าคนแบบดราฟต์ไม่อยู่รอเขาหรอก 





ถ้าจะโทรหรือไลน์มาหาเขาคงหนีไม่พ้นไอ้กล่องโง่ๆที่เขาขโมยมันออกมาหรอก จะบอกว่าไม่รู้ทำไมตัวเองถึงทำแบบนั้นก็ไม่ใช่ คือเขารู้ว่าตัวเองทำไปทำไม ก็ใครมันจะอยากเห็นของแฟนเก่าอยู่ร่วมบ้านกับตัวเองล่ะ ถึงแม้เขาจะเก่ากว่าก็เถอะ






อย่างน้อยเขาก็มาก่อนยัยคนนั้นเถอะ 






ซีนบอกว่าแค่ชื่อก็น่ารักแล้ว เอิงเอย? ชื่อน่ารักตรงไหน? บ๊วยน่ารักกว่าอีก มาร์คบอกซีนว่าเอิงเอยน่ารัก นิสัยดี เรียบร้อย แล้วยังไงหรอ ถ้าเขาจะตรงข้ามทุกอย่างไม่ได้หรือไง






ชื่อของเขาไม่น่ารัก หน้าตาก็อาจจะน่ารักสู้ไม่เท่ากับยัยเอิงเอยอะไรนั่น ก็เขาเป็นผู้ชายหนิ นิสัยเขาก็ไม่ได้แย่ แค่อาจจะดื้อบ้างบางที ส่วนเรียบร้อยนี่ตัดทิ้งได้เลย เขาเป็นผู้ชายเรียบร้อยไม่ได้หรอก 






เฮ้อออออ เขาแพ้ทุกอย่างเลยก็ได้ แค่คิดน้ำตาก็ไหลออกมาอีกรอบ ฮืออออออ ทำไมคู่แข่งเขาน่ากลัวแบบนี้อ่ะ ถึงจะอดีตก็เถอะ






ก๊อกๆ ก๊อกๆ






เสียงเคาะกระจกรถทำให้บ๊วยต้องรีบเช็ดน้ำตาแล้วมองออกไปภายนอกรถทันทีว่าเป็นใคร พอเห็นว่าเป็นใครเท่านั้นแหละ






"ฮือๆ ไม่พร้อมเจอหน้า"






ปล่อยโฮออกมาเลยทีเดียว 






"นี่คุณ เปิดประตูรถหน่อย"






"ไม่เปิด"







ร่างเล็กร้องไห้ไปด้วย พูดไปด้วย ไม่รู้หรอกว่าคนข้างนอกได้ยินไหม เพราะขนาดคนข้างนอกพูดอะไรมาเขาเองก็แทบจะไม่ได้ยิน เพราะเขาเปิดเพลงเสียงดังเดินไป ต้องเบาเสียงลงก่อน






"เปิดประตู"






ร่างสูงก็ยังคงไม่ละความพยายามที่จะให้คนภายในรถเปิดประตูตามที่เขาบอก 





ทำไมดราฟต์ยังไม่นอน ทั้งๆที่เวลานี้ควรนอนได้แล้วไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงมายืนทุบกระจกรถเขาแล้วบอกให้เปิดประตูแบบนี้ล่ะ หรือเขาออาจจะเห็นภาพหลอน ต้องใช่แน่ๆนี่อาจจะเป็นภาพหลอน






ร่างเล็กใช้เวลาคุยกับตัวเองไม่นานก็ตัดสินใจได้ว่าอาจจะเป็นภาพหลอน เลยตัดสินใจเปิดประตูรถ เพื่อที่จะเดินเข้าไปภายในบ้าน






แต่ยังไม่ทันที่จะได้เดินไปไหน ร่างสูงซึ่งไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนดึงร่างเล็กเข้าไปในอ้อมกอด






"ทำไมไม่ตอบไลน์ โทรไปปิดเครื่องทำไม หายไปไหนมา อีกนิดจะไปแจ้งตำรวจแล้วนะ"






"ฮึก.....ฮือออๆ"







ร่างเล็กไม่ตอบแต่กลับร้องไห้ออกมาแทน ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาร้องไห้ทำไม รู้แค่ว่าเขาดีใจที่ดราฟต์ไม่ด่าเขาเรื่องที่เขาขโมงกล่องไป






"ไม่ต้องร้องแล้ว ไม่ต้องร้อง อย่าร้องไห้นะครับ"





ดราฟต์ลูบหัวคนในอ้อมกอดเพื่อเป็นการปลอบ เอาจริงๆเขาก็โมโหและโกรธมากที่เขากลับบ้านมาแล้วไม่เห็นคนที่เขาให้กลับบ้านมาก่อน 





เขาแทบอยากจะโทรแจ้งตำรวจ เพราะโทรหาก็ไม่รับ ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ พอโทรหาอีกก็ติดต่อไม่ได้ 





"ไม่ต้องร้องแล้ว หิวข้าวไหม?"






"ไม่หิว.......โกรธเค้าไหม เรื่องที่เค้าขโมยกล่องไป"






ร่างสูงไม่ตอบและผละร่างเล็กออกจากอ้อมกอด มองใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาพร้อมกับค่อยๆยกมือขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาที่เปื้อนเหล่านั้นให้






"โกรธ"






"จริงหรอ"







"ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ผมล้อเล่น"






"สรุปโกรธไหม?"







"โกรธที่คุณไม่รับสาย ไม่ตอบข้อความผมมากกว่า"







"แล้วเรื่องกล่องล่ะ"








ดราฟต์ไม่ตอบแต่เลือกหยิบไฟแช็กขึ้นมาแล้วยื่นให้กับร่างเล็กตรงหน้า






"เอาให้เค้าทำไม?"






"เผาเลยก็ได้"






"เผาอะไร?"







"กล่องใบนั้นไง เผามันไปเลยก็ได้"







ดราฟต์พูดจบพร้อมกับไปเดินไปเปิดประตูข้างหลังรถเพื่อที่จะหยิบกล่องใบนั้นออกมา แล้วจูงมือร่างเล็กพร้อมกับเดินมานั่งข้างริมฟุตบาทหน้าบ้าน และวางกล่องนั่นลงตรงหน้า พร้อมกับยื่นไฟแช็กให้ร่างเล็กอีกรอบ






"ให้เผาเลย"






"ไม่เสียดายหรอ?"






"ไม่อ่ะ จะเอาทิ้งตั้งนานแล้วแต่ก็ลืมทุกที"







"รักคนให้มากไหม?"






"ก็มาก แต่ก็ไม่เท่าไหร่ เพราะมันก็นานมาแล้ว"







"จะไม่เสียดายจริงๆนะ?"







"ครับ เผาเถอะ"









//








"มานั่งนี่มา เช็ดผมให้"






บ๊วยเดินมาและนั่งลงตามที่อีกคนบอก 







"ดึกแล้วยังจะสระผมอีก"






"ก็ตากฝนมา กลัวไม่สบาย"






"กินยาดักไว้หรือยัง?"






"กินแล้ว"




จะให้อธิบายความรู้สึกในตอนนี้ก็คงจะไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นความรู้สึกเป็นแบบไหน จะมีความสุขก็เหมือนจะมีไม่สุด เพราะวันนี้เขาทำตัวไม่น่ารักเลยสักนิด







"เอาหมอนข้างออกทำไมอ่ะ"







"ก็อยากลองนอนแบบไม่มีหมอนกั้นดู"







"หรอ"







ถ้าเป็นวันปกติเขาคงมีควาสุขหรือไม่ก็ดีใจจนออกนอกหน้านอกตาไปแล้ว ทั้งๆที่เรื่องแฟนเก่าคนนั้นควรออกจากหัวเขาไปได้แล้ว แต่ทำไมมันถึงได้วนเวียนอยู่ในหัวเขาอยู่แบบนี้ล่ะ






ร่างเล็กล้มตัวลงนอนได้สักพัก ร่างสูงที่นอนอยู่ข้างๆกลับเอื้อมมือดึงร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอดซะอย่างนั้น







"เอาหมอนข้างออกแล้ว คืนนี้คุณก็มาเป็นหมอนข้างแทนละกันนะ"






"................"







"ไม่ดีใจหรอ? แปลกๆนะเนี่ย?"







".............."







"เงียบด้วย นอนก็นอน"






ร่างสูงพูดจบพร้อมกับลูบหลังร่างเล็กคล้ายกับการกล่อม






"เป็นแบบที่คุณเป็นอ่ะ ทุกอย่างมันดีสุดแล้ว"