รักรสบ๊วย

ปล.แนะนำให้อ่านเนื้อเรื่องตอนที่12ในจอยลดาก่อนนะคะ **มีคำผิดจะมาแก้ให้ค่ะ** ย้อนกลับไปเมื่อคืนนี้..... “เนี่ย กูเดินคนเดียวได้มึง” บ๊วยโวยวายออกมาเสียงดังเพราะดราฟต์กำลังประคองตัวของร่างเล็กเดินเข้าไปภายในตัวบ้าน “เมาก็คือเมา จะเดินไม่ไหวอยู่แล้วทำอวดเก่ง” “เป็นใครมาว่ากูวะ ? ไม่ใช่ดราฟต์ไม่ต้องมายุ่ง” “ก็ผมนี่แหละดราฟต์” บ๊วยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆดราฟต์เพื่อที่จะได้พิจารณาใบหน้าดูให้แน่ชัด ว่าเป็นดราฟต์ของเขาจริงๆหรือเปล่า “ไม่ใช่อ่ะ ดราฟต์หล่อกว่านี้” “เฮ้ออออออ” ดราฟต์ได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย นี่ถ้าเขาไม่ไปรับร่างเล็กตรงหน้ากลับมาจะเป็นยังไงบ้าง แต่ก็แน่ล่ะ ซีนคงไม่ปล่อยให้บ๊วยกลับเองหรือกลับกับคนอื่นหรอก แต่ถ้าเมื่อกี้เขาเข้าไปฉุดร่างเล็กออกมาไม่ทันทันก็ไม่รู้จะเป็นยังไงเหมือนกัน เมาแล้วปล่อยเนื้อปล่อยตัวหรอวะ ? ทีหลังจะไม่ให้ไปกินแล้ว ดราฟต์จัดการอุ้มบ๊วยในท่าเจ้าสาวแล้วเดินขึ้นบันไดไป ตัวก็ไม่ใช่น้อยๆ ถ้าเขาเป็นคนไม่ชอบออกกำลังกาย สัญญาเลยว่าวันนี้บ๊วยได้นอนข้างล่างแน่ๆ ดราฟต์อุ้มบ๊วยเดินเข้ามาภายในห้อง...

ปล.แนะนำให้อ่านเนื้อเรื่องในจอยลดาก่อนนะคะ “พ่อกับแม่คุณเขาจะชอบผมไหม?” ดราฟต์หันมาถามบ๊วยที่นั่งอยู่ข้างๆคนขับกำลังกดโทรศัพท์มือถืออยู่ “ชอบ ยังไงพวกท่านต้องชอบแฟนเค้าอยู่แล้ว” “ยังไม่ได้เป็นครับ” ร่างสูงตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มมุมปาก มองสัญญาณไฟจราจรที่อีกไม่กี่วิจะไปเขียว “ก็บอกให้เป็นตอนนี้ ตอนนี้!!” บ๊วยโวยวายออกมาซะเสียงดังลั่นรถ จนร่างสูงต้องหันมาทำหน้าดุใส่ แต่แค่ครู่เดียวเท่านั้นเพราะเขาต้องขับรถ ร่างเล็กเงียบลงอย่างเห็นได้ชัด พร้อมกับบ่นพึมพำคนเดียวในใจ วันนี้หลังจากที่เขาซื้อพิซซ่าเสร็จก็รีบตรงไปที่ร้านของดราฟต์ทันที แต่พอไปถึงเท่านั้นแหละ คนเต็มร้านเลย อะไรที่เขาอยากทำก็ไม่ได้ทำ และกลับกลายเป็นว่าเขาต้องมาช่วยงานแทน แล้วพอคนภายในร้ายน้อยลงหรือไม่มีลูกค้าแล้วเขาก็เดินเข้าไปหาดราฟต์ที่อยู่หลังร้าน เพื่อที่จะขอกอดอุ่นๆเป็นให้หายคิดถึงสักหน่อย แต่อีหน้าซามอยด์บอกว่าแค่อยากเห็นหน้า ไม่แปลว่าอยากกอด เออ!! ให้มันได้แบบนี้สิ และพอก่อนจะออกจากร้าน เขาขอดราฟต์เป็นแฟน แต่อีบ้าที่กำลังขับรถอยู่บอกให้เขาเลิกพูดเล่นแบบนี้สักที ไอ้ชิพหาย!...